Het was de wens van de weduwnaar om – in aansluiting op de crematie van zijn vrouw – deze droevige dag op een gedenkwaardige manier af te sluiten; vanuit de gedachte dat, op gepaste wijze, het leven van de nabestaanden weer verder gaat.
Hij is een bijzondere man en wars van de, zoals hij dat zelf noemde, “standaard koffietafel in een stoffig somber zaaltje, waar de treurnis nog even doorgaat”.
Hij wilde daarom geen koffietafel. Hij noemde het een reünie. Een reünie met en voor alle nabestaanden. Nabestaanden die, op een open en transparante plek, zelf de stemming bepalen. “Organisch” noemde hij het.
De ruim 200 nabestaanden hebben dat dan ook bij ons zo gedaan. Met een kopje koffie of glaasje wijn in de hand. Staand in onze bar en keuken, aan de Kletstafel in onze culinaire bibliotheek of zittend in het restaurant. Met een ‘anders’ gepresenteerde koffietafel; vanuit onze keuken. “Neem maar wanneer je zin hebt. Niks moet, alles mag”. In zijn bedankbrief schreef hij naar ons:
Geachte heer van Basten,
Niet alleen ikzelf en mijn naaste familie, maar ook vele anderen, hebben mij na de bijeenkomst laten weten onder de indruk te zijn van de uitermate gastvrije ontvangst en de uitstekende organisatie in uw prachtige instituut.
Voor mij komt daar nog, als zeer positief, de open en meedenkende relatie met u persoonlijk bij. Dank hiervoor!
Het was in alle opzichten en voor iedereen ‘gedenkwaardig’.
